een strandwandeling ? een avontuur!

Een najaars-strandwandeling!

Ciao tutti,

Dus, zoals we al eerder schreven gaan we in deze iets rustigere periode ook op pad om nieuwe dingen te ondernemen die wij dan weer komend seizoen aan onze gasten kunnen adviseren. Vandaar ook wandelingen, zoals afgelopen woensdag, een dag waarop we wat meer tijd hebben omdat Stan dan pas rond 18.30 uur thuiskomt.

Inmiddels hebben we een heel handig, helaas in het Duits, boekje met wel 50 goed omschreven wandelroutes tussen Bologna en Ascoli. We zochten een niet al te moeilijke route in de buurt van Cupramontana omdat we daar ook nog een wijnboer moeten bezoeken, maar omdat het zulk mooi weer was en het misschien onze laatste “strandwandeling” van het jaar zou worden, veranderden we al snel van plan.
Nu ligt er een heel mooi natuurgebied net ten zuiden van Ancona, de Conero, maar daar waren we pas geweest. Net ten noorden van Pesaro, en dat is weer net ten zuiden van Rimini, ligt een ander natuurgebied Monte San Bartolo met hoge kliffen en idyllische baaitjes. Enfin, onze tocht zou beginnen in het dorpje: Fiorenzuola di Focara. Alleen de naam al !!
Maar eerst daar naar toe, hoewel ik hem probeer te vermijden hebben we toch maar de tolweg genomen, is normaal sneller. Maar er wordt hier nogal aan de weg gewerkt, alles wordt 2 keer 3 baans i.p.v. 2 keer 2 baans, en da’s een klus, alle tunnels, viaducts en bruggen moeten vervangen of verbreed worden. Nou en net op een druk stuk 2 baans-weg begint de vrachtwagen naast ons giga te remmen en komt naar onze weghelft. Omdat we al half naast de vrachtwagen reden moesten we flink op de rem, maar niet te hard want er zit geen ABS op de onze. Wat bleek nu: er stond plots op de rechterbaan een vrachtauto stil !! Hoe het afgelopen is weten we niet, we zijn benieuwd, maar er zal echt wel iemand tegenaan gereden zijn ! De wandeling moest nog beginnen maar wij waren al redelijk bezweet van de spanning! Moet wel zeggen dat de chauffeur die onze kant op kwam beleefd zwaaide, zo van: begrip voor de situatie, ook hij kon geen kant op, we hebben het er goed vanaf gebracht!
En toen werd er nog steeds aan de weg gewerkt en dat weet onze Tomtom niet. Na een paar omweggetjes kwamen we aan in het echt heel erg mooie dorpje, Fiorenzuola di Focara, blijft mooi he. Eerst ff wat rondgelopen, een capuccino gedronken, en toen op pad. Een slingerend weggetje naar het strand, hoogteverschil 170m. (wat op zich wel meevalt). Het strand, op dit moment nog maar enkele meters zandstrand wat overging in een strookje keien van hooguit 2 m tussen zee en berg, was helemaal verlaten. We leken wel strandjutters zoveel rotzooi dat er al aangespoeld was en Marion had meteen iets van: “Wat doen we hier, ik ga echt niet klauteren voorbij die berg”! Maar we waren nu al zover gekomen zei ik, dat we besloten om tot de eerste bocht te gaan en dan eventueel om te keren. Volgens de route moesten we het zandstrand een half uurtje volgen richting het zuiden en dan zouden we via een pad weer omhoog kunnen lopen. Nou dat werd meer dan 1 uur over keien die spiegelglad waren, af en toe was de strook tussen de berg en het water niet meer dan 1 meter. Een paar keer overlegden we of we terug of verder zouden gaan (Marion had net het boek “1953” van Rik Launspach gelezen over de watersnoodramp, een prachtig boek maar niet lezen voor zo’n tocht!), ik was er van overtuigd dat we het pad nu zo zouden moeten bereiken, meestal als je al zover bent om dat te overwegen ben je al lang over de helft, dus we besloten toch maar weer om door gaan, na iedere bocht hopend op dat verlossende paadje. Eindelijk zagen we ergens een touw hangen en jawel het pad. Eerst een paadje (ongeveer 2 m ver) met verstevigde houten leuning (zag er redelijk uit), toen een stuk zonder leuning, waarop ik besloot om vooruit te gaan om te kijken hoe het pad verderliep. Marion wist dat als ze eenmaal via het pad omhoog zou gaan, nooit meer terug zou kunnen over het pad ivm hoogtevrees. We besloten om verder te gaan, het pad verdween zo goed als helemaal, een stukje langs een behoorlijke grondverzakking en toen ......weg pad! Terwijl de laatste meters van de berg nog boven ons uitstaken. Heel even paniek (vooral bij Marion), maar haar rots in de branding had alweer een paadje gevonden, stijl omhoog door de klei. Stiekem moesten we toch wel lachen, want daar hing een touw waar we ons aan omhoog konden trekken! Stelletje avonturiers!! Een stukje verder weer een touw, we werden er zowaar handig in, maar op de plekken waar geen touw hing en waar het wel echt nodig was hebben we ons aan graspollen, wortels en uitstekende rotsen omhoog getrokken. Het laatste stukje van de klim was goed te doen over een toch wel redelijk maar smal pad.
Ik wilde nog foto’s maken van onze tocht, maar Marion wilde niet stoppen, eerst veilige grond aan haar voeten, die foto’s konden haar gestolen worden. Boven aangekomen keken we elkaar moe, vies, bezweet maar ook heel trots aan, weer een overwining! Over de verharde weg, genietend van de prachtige uitzichten over de zee en wijnvelden zijn we op ons gemak in 3 kwartier teruggewandeld naar de auto die geparkeerd stond in..., ja daar met die mooie naam. Terug richting Corinaldo langs de kust via Pesaro en Fano! Zwaar vermoeid, met spierpijn maar voldaan weer thuis.

Deze tocht: Een absolute aanrader voor avonturiers!

En wie weet, volgende week weer een wandelavontuur.

Cordiali Saluti a tutti,

Herman & Marion

Wist je trouwens al dat:

- Castello bij Frontone een prachtige burcht is met giga vergezichten.
- Er snel aanvullingen, nieuwe foto’s en updates op www.ilsettimoborgo.it komen
- Net voor de kerst de nieuwste Huis&Aanbod in de winkel ligt
- Wij daar weer in staan met 2 volle pagina’s
- ‘il settimo borgo’ zelfs op de cover staat
- En er ook nog eens 10 advertenties van ons in staan
- Maartje en Jordi hier 23 december naar toe komen om Kerst te vieren
- Wij hier heeeeel erg naar uitkijken!
- Stan op 30 december samen met ze terugvliegt om Oud- en Nieuw in Nederland te vieren.
- en natuurlijk de foto's staan op www.voetmannen.waarbenjij.nu