vakantieverhalen op de Voetmannensite + fotoos

Ciao tutti,

hierbij mooie vakantieverhalen van en door Maartje en Irene en natuurlijk over Maartje's ziekenhuisopname in Italie. Verder mooie nieuwe foto's en enkele weetjes! Veel leesplezier ! enne, bezoek ook eens: www.ilsettimoborgo.it

Maartje:

(Ik heb iets langer gedaan over het schrijven dan verwacht, het is vandaag 5 september)
Ciao tutti
Het is nu 27 augustus en na een vakantie van 38 dagen in Italië weer tijd om naar Nederland te gaan. 38 dagen geleden begon mijn vakantie met twee vriendinnen, Kim en Anne op Eindhoven Airport. We vlogen van Eindhoven op Pisa om van daaruit meteen met de trein door te gaan naar Siena waar we twee nachten zouden slapen. We wisten al dat het hotel in het historisch centrum lag, maar dat het zó dicht bij het beroemde plein zou zijn, dat hadden we niet bedacht. Dit was dus perfect ! We hebben in Siena twee heerlijke dagen gehad vol bezienswaardigheden, winkels, terrasjes, restaurants en heerlijk ijs !!!
Na deze twee geslaagde eerste dagen en nachten zijn we met de trein heel Italië doorgestoken naar Rimini. Deze reis duurde bijna 6 uur, maar alles ging goed (behalve dat we te weinig tijd hadden om water te halen en dus de eerste 2 uur hebben afgezien in de bloedhete cabine!). Aangekomen in Rimini zijn we met onze grote koffers (lees: Anne haar koffer wordt zelfs HUTkoffer genoemd) de bus in gegaan op naar busstop 13. Aangekomen bij busstop 13, oververhit, staand en met nog steeds grote koffers gaat de busdeur open. We willen uitstappen en………….. er staat een witte bestelbus voor de deur, er zat ongeveer 10 cm tussen de bestelbus en de deur en dat ging dus net niet lukken met onze koffers. We hebben onze koffers gepakt en zijn als een gek naar de middelste deur gelopen (we willen niet weten hoeveel tenen daarbij overreden zijn), maar die ging natuurlijk net dicht. In alle talen die we konden bedenken stop roepen had ook geen zin, want de buschauffeur reed gewoon door. Gelukkig was busstop 14 maar ’n paar honderd (misschien nog niet eens) meter verder. Uiteindelijk aangekomen in ons hotel, dit was erg mooi en de kamer leek dat op het eerste moment ook. Helaas was de kamer achteraf iets minder fijn met name de badkamer, maar ach we hebben in Rimini ook weer heerlijke dagen gehad. Iedere dag naar het strand, dat maar 5 minuten lopen was, lekker gewinkeld, hééééérlijk & gezond gegeten, gedronken en uitgeweest. De dagen vlogen voorbij en voor we het wisten moesten we onze koffers alweer pakken. Helaas had ik nogal wat aankopen gedaan en deze konden never-nooit in mijn toch al volle koffer.. Gelukkig hoefde Anne haar koffer nu niet aan het limiet van 15 kilo te voldoen omdat we met de trein gingen en ze kon dus haar hele hebben en houwen in de koffer stoppen. Dit betekende dat ik haar grote (lees héle grote) handbagagetas kon gebruiken voor mijn aankopen. Ik denk dat er wel 3 paar schoenendozen in konden! PERFECT! Nu konden we dus toch op weg naar papa en mama. (met 2 paar handbagage tassen en een koffer, die bijna, maar niet helemaal plofte)
Deze reis naar papa en mama duurde maar 50 minuten en voor we het wisten waren we aangekomen in Senigallia om van daaruit (na 2 overheerlijke pizzapunten) met de bus naar Corinaldo te reizen. Het achterste gedeelte van de bus stond redelijk snel vol met al onze tassen en koffers, maar gelukkig zijn de scholen dicht en waren er niet veel medepassagiers.
Kim is de dag erna vertrokken naar Nederland, omdat ze ook nog met haar vriend op vakantie ging en Anne is nog een week bij papa&mama gebleven. Deze week vond ook de Summer Jamboree plaats in Senigallia (dit is een heel groot 9 daags event met rock ’n roll muziek en hier hoop ik volgend jaar mijn stage te kunnen houden). We hebben hier een aantal dagen geholpen en hebben leuke mensen leren kennen. Een aantal mensen spraken Engels en als ze dit niet spraken dan probeerden we op een andere manier te communiceren. Juist met handen en voeten, wat af en toe hilarische gevolgen met zich meebracht.
Ook de week met Anne was weer heel erg gezellig en vloog voorbij. Tevens waren deze week ook Hans, Susan en Lonneke in Italië, Stacciola en dit was erg dichtbij. We hebben hen regelmatig gezien en zijn ook nog samen naar een hele leuke markt in Fano geweest. Ook zijn oma Brekelmans en Stan in deze week aangekomen in Corinaldo en zo hebben we de laatste avond gezellig met z’n allen “in de muur van Corinaldo” gegeten!
Nadat Anne vertrok op donderdag kreeg de vakantie een iets andere wending. Ik had op de dag van Anne haar vertrek last van hoofdpijn, maar dit trok weg na een ibuprofen. De dagen erna was dit hetzelfde verhaal tot aan maandag. De hoofdpijn werd ’s middags heel erg en was toen we met de net aangekomen, Marten, Diënne, Liza, Maud en Freek iets dronken om 6 uur, ondraagbaar. Ik heb tot dinsdag 6 uur deze hoofdpijn gehad, de hele nacht niet kunnen slapen en omdat ik niets binnen kon houden hadden ook paracetamols enzovoort geen zin, zelfs drie slokken water waren te veel. Dinsdagmiddag om 6 uur zijn we naar de huisarts gegaan en die stuurde ons door naar Senigallia. Hij verwachtte dat ik niets had, maar voor de zekerheid was dit wel slim. Om half 8 waren we op de eerste hulp en na 4.5 (!!!) uur werd ik eindelijk geholpen. Nou ja er werd een buisje bloed afgenomen. Binnen een half uur zou ik bij de dokter terecht kunnen (eindelijk, want ik werd gek van het wachten en ook papa en mama vonden het niet meer zo prettig na bijna 5 uur). Een half uur moest vol te houden zijn, maar we waren natuurlijk nog steeds in Italië en het half uur werd 1.5 uur. Om half 2 ‘s nachts lag ik eindelijk bij de dokter op de tafel. Hoe het precies is gegaan weet ik niet, maar ik kreeg in ieder geval een CT-scan van mijn hoofd. Dit was heel snel gebeurd en ze hadden het idee dat ik meningitis had (hersenvliesontsteking). Om dit zeker te weten moesten er twee ruggenprikken gedaan worden. Ik was er bang voor, want uit verhalen had ik altijd het idee dat dit ongelofelijk veel pijn deed. Nou, voor iedereen die ooit een ruggenprik moet ondergaan: zoals mama van opa heeft geleerd en ik nu van mama, zolang je je ontspant doet het geen pijn. En dit is dus ook echt zo. Inmiddels was het drie uur ’s nachts, om 4 uur ’s nachts kregen we de uitslag, het was inderdaad meningitis. Ik zou naar een ander ziekenhuis worden overgebracht, omdat ik op een interne afdeling/kamer moest. Dit andere ziekenhuis werd het ziekenhuis in Ancona, hier werd ik met een ambulance heengebracht. De hoofdpijn was vrijwel meteen weg omdat ik meteen Antibiotica toegediend kreeg. Ik heb vijf nachten in dit ziekenhuis gelegen en papa en mama kwamen afwisselend om de dag langs. Ook Irene is twee keer met papa meegekomen, omdat ze had besloten toch naar Italië te komen, wat ik erg gezellig vond ! Tijdens deze dagen kon ik geen boeken lezen en ook geen tv kijken simpelweg omdat er geen televisie was en omdat ik geen boek durfde te lezen, omdat ik dacht dat dit te inspannend zou zijn. Dus wat hebben we dan al die dagen gedaan? Nou, duizenden (met kaarten), vijfduizenden, tienduizenden, muziek geluisterd en geslapen (wat best lastig was met een infuus in je arm) en nee ik heb me zelfs geen 5 minuten verveeld (hoe dat kan is ook mij nog een raadsel). Ik mocht uiteindelijk op maandag naar huis nadat ze het virus hadden vastgesteld en alles goed bleek te zijn.
Irene is nog tot die woensdag gebleven dus we hebben nog 2 dagen samen gehad, de laatste avond zijn we met z’n alle naar een Michael Jackson voorstelling geweest, dit was best leuk om te zien en de foto’s van o.a. Jordi & Maud spreken voor zich ;) De laatste dag van Irene zijn we, voordat we naar het vliegveld moesten, gaan rondtoeren met papa, mama en Liza. We zijn begonnen bij Portonovo (perfecte stranden), daarna doorgereden naar Sirolo (zo mooi, zo gezellig en zo’n super uitzicht) om tot slot nog even de kerk in te gaan bij Loreto (altijd mooi om te zien!). Hierna zijn we redelijk snel doorgereden naar het vliegveld, papa was een beetje fout gereden (overkomt hem normaal nooit?????) en daardoor had Irene bijna haar vliegtuig gemist! Maar ik zeg bijna, dus alles is goed afgelopen.
Ik merk dat mijn verhaal aardig lang wordt en weet niet of iedereen nog zin heeft om door te lezen dus de laatste week even in het kort:
het was heel erg gezellig met Marten, Diënne, Liza, Freek en Maud! De woon/eetkamer is suuuuper leuk geworden. Inclusief mooie lampen. En schilderijen. En piano. De kamers hebben alle drie hun eigen stijl en het wordt een beetje saai en eentonig maar ook deze zijn gewoon écht heel erg mooi!! Hopelijk voor Jullie komen er snel foto’s op de site!! Verder zijn we nog lekker uit eten geweest, bij het hotel/restaurant waar Stan stage loopt, voor Marten zijn verjaardag. En hebben we een leuke wandeling gemaakt door Corinaldo (ik besefte me dat ik na een jaar nog steeds niets gezien had van het centrum, behalve de trap..). Ik heb nog met mama geshopt en ik zal nu misschien wat dingen vergeten, maar het was nog een geslaagde week.
Vrijdag 27 Augustus ben ik terug naar Nederland gevlogen en in Dusseldorf Weeze stonden oma Brekelmans en Lonneke mij al op te wachten !
Ik wens iedereen die naar papa en mama gaat heel veel plezier, geniet ervan en vergeet niet om je fototoestel mee te nemen!! (en extra batterijen + eventueel een extra geheugenkaartje?!)
CiaoCiaoCiao,
Saluti a tutti,
Maartje

Irene:

Buongiorno!
Omdat ik zo benieuwd was na alle mooie verhalen van Maartje over het huis en over Corinaldo, had ik in mei al mijn vliegticket geboekt. Een week voordat ik naar Italië vertrok begon ik al met het inpakken van mijn koffer. De laatste dag nog even snel iedereen gedag gezegd, de laatste dingen in mijn koffer gedaan en ik was er klaar voor. Klaar voor een weekje Italië met zon, zee, strand, lekker eten en vooral heel veel gezelligheid met Maartje.
Helaas liep het allemaal net even wat anders dan verwacht...
Ik zou 11 augustus om kwart over drie vliegen. ‘s Morgens om acht uur werd ik wakker gebeld door Herman, met de boodschap dat Maartje met een virusinfectie in het ziekenhuis lag en dat ik dus eigenlijk niet meer hoefde te komen. BAM! Zat ik daar met mijn ingepakte koffer voor mijn neus. Het vliegticket kon ik niet meer omboeken en terwijl ik naar de regen op mijn raam luisterde besloot ik om toch te gaan. Ik kon wel een paar keer bij Maartje op bezoek gaan en verder vooral met Jordi, Stan en Liza optrekken. Nou ja, met Jordi… Als ik het vliegtuig niet had tegengehouden had hij in Nederland moeten blijven. De vriend die hem wegbracht had namelijk de afslag gemist en was doorgereden naar Duisburg. Na veel moeilijk communiceren op het vliegveld in het Engels (ik spreek geen Duits en in Duitsland spreken ze nauwelijks Engels), is het me gelukt om zo lang te rekken dat Jordi net het vliegtuig heeft gehaald. Helaas moest hij toen wel 35 euro extra betalen voor zijn koffer.
In Italië aangekomen werden we opgehaald door Herman die ons naar Corinaldo bracht. Mijn eerste indruk was dat het een echt Italiaans dorpje is. Gelegen op een heuvel, een mooie stadsmuur er omheen en kleine cafeetjes. Het huis was echter nog mooier met haar rode kleur, prachtige uitzicht over de heuvels en natuurlijk de mooie kamers en terrassen.
Omdat Herman en Marion vooral op en neer reden naar Maartje die in Ancona (ongeveer een uur rijden) in het ziekenhuis lag, ben ik de eerste dag samen met Marten, Dienne, Liza, Freek, Maud en Jordi naar het strand gegaan in Senigallia. De volgende dag ben ik samen met Herman naar het ziekenhuis gegaan. En wat was dat groot zeg! Het leek wel een heel dorp. Gelukkig lag Maartje in een wat kleiner gebouw, niet ver lopen van de parkeerplaats. Ze had een redelijk grote kamer voor zichzelf en het zag er niet heel ongezellig uit. We hadden veel bij te kletsen over de vakantie, dus voor we het wisten was het al drie uur later. Daarna hebben we met zijn drieën Italiaans kwartet gedaan. Ondanks mijn belabberde Italiaanse uitspraak heb ik dik gewonnen. Overigens niet alleen met kwartet. Ook duizenden wil Herman niet meer met mij doen, nadat ik al over de duizend punten zat en hij bij de 300 was blijven steken.
Vrijdagavond was er een groot strandfeest in Marotta waar we met de hele familie naartoe gingen. Rond een uur gingen de volwassenen naar huis en zijn ik en Liza bij Jordi en zijn vrienden gebleven. Die konden we overigens niet verstaan, want Italianen spreken geen woord Engels en ik kwam niet verder dan buongiorno, si, no, grazie en ciao. Daarom zijn Liza en ik samen op het strand gaan dansen. Toen we (rond half 5) door welgeteld 11 Italiaanse jongens waren ‘lastiggevallen’, hielden we het maar voor gezien. Na een hamburger (twee dunne lapjes vlees?) en een hotdog te hebben gegeten zijn we samen met Jordi en zijn vrienden op het strand gaan liggen. Toen de zon opkwam rond 6 uur ’s morgens hebben we de bus terug naar huis gepakt. Om half 8 lag ik eindelijk in bed! Het was trouwens helemaal niet erg om rest van de dag te slapen, want het regende, onweerde en waaide heel hard. Zondag ben ik weer met Herman naar Maartje gegaan. Dit keer zijn we tot de vierduizend gekomen met duizenden (ja, je moet iets in het ziekenhuis).
Maandagochtend kregen we goed nieuws. Maartje mocht ’s middags naar huis! Daarom hadden we toch nog twee dagen samen. Omdat ze nog lang rust moest houden en niet in de zon mocht hebben we vooral lekker gekletst, van het uitzicht genoten en spelletjes gedaan. Op mijn laatste dagje zijn we samen met Herman, Marion en Liza in de omgeving rond gaan toeren. Wat is het hier mooi zeg! Nadat we ergens op een terrasje wat hadden gegeten en gedronken zijn we nog even bij de Zwarte Madonna gaan kijken in Loreto, om vervolgens door te rijden naar het vliegveld. Omdat Herman fout was gereden, moesten we nog behoorlijk opschieten om het vliegtuig te halen. Om 17.10 moest ik uiterlijk door de douane zijn en om 17.06 kwamen we aan op het vliegveld, waar ik me nog om moest kleden en mijn koffer nog half in moest pakken. Ik rende als een gek met mijn koffer naar een man van de douane, die al op zijn horloge stond te tikken. Bijna buiten adem (ik had niet eens normaal afscheid kunnen nemen) kwam ik daar aan en toen moest ik ook nog eens alles af en uit doen (armband, oorbellen, riem, zakken leeghalen…)! Gelukkig heb ik heb vliegtuig nog gehaald en heb ik ondanks dat Maartje ziek was, toch een heel leuke week gehad.
Herman, Marion, Jordi, Stan, Maartje, Marten, Dienne, Liza, Freek & Maud: Grazie mille en hopelijk tot snel!
Ciao,
Irene
Wist je trouwens dat…
- Jordi heel weinig slaap nodig heeft. Volgens mij heeft ie niet meer dan twintig uur geslapen in de week dat ik er was.
- Stan zeven dagen per week van 10.00 tot 16.00 uur stage loopt in een restaurant, onbetaald!
- Er iedere avond wel wat te doen is in de omgeving; standfeesten, Michael Jackson show, Jazzfestival…
- Marion heerlijke pastasalade maakt, waar je gewoon van blijft eten. Ik heb stiekem alle ingrediënten opgeschreven om hem zelf hier thuis ook te maken.
- Herman niet tegen zijn verlies kan. Het valt ook niet mee om met 1000 tegen 300 te verliezen, terwijl ik het pas voor de tweede keer deed.
- Herman zelfs het ziekenhuiseten lekker vindt. Toen Maartje haar eten kreeg wist ie niet hoe snel hij haar vlees en aardappelpuree op moest eten (we hadden namelijk niet geluncht).

en verder:

- dat Robert & Henriette nu bij ons te gast zijn.
- en morgen Marion's tennisteam hier arriveert.
- het nu een beetje regent.
- dat dat op zich niet zo erg is want dan stoft het morgen niet meer zo.
- een gemeentelijk uittreksel hier let wel: 52 eurocent kost !
- de milieustraat gratis is
- en de Verdicchio's goddelijk zijn.

spoedig volgt een vervolg! tot dan.

saluti a tutti e Arrivederci!
Herman, Marion e figli