Liza Voetman bij de Voetmannen

Daar stond mijn oom.
Lag het aan mij, of kon het echt zo zijn dat het Italiaanse van zijn geboorte af aan al in zijn bloed zat?
Het groene autootje van oma vervoerde ons naar een mooi Italiaans stadje, waar we na onze vlucht bijkwamen onder het genot van Prosecco, cappuccino en een overdosis hapjes, die je er gratis bij kreeg (als we de kosten van de zitplek even negeren).
Het autootje vervoerde ons naar een terrein waar de school van Jordi, mijn oudste neef, lag, die als eerste in de auto plaatsnam. Daarna volgde Stan, die aan kwam lopen naast twee vrienden, en in niets meer op een “Hollander” leek, zoals wij.
Toen voelde ik me een toekijkende toerist, verstopt in een groen autootje van oma, wachtend op haar gemigreerde familie. En zo voelde ik me niet alleen, want dat was ik ook.
Het huis lag in een mooi gebied. Een hobbelig landschap, veel groen en rood en oranje, het was herfst in Italië. De bladeren lagen tussen het grind van de grond en glipten weg onder de banden van de auto.
Ik mocht mee naar de plek waar de jongens hun vrijetijd doorbrachten. In Nederland zou ik snel doorlopen wanneer ik langs zo’n plek kwam. Ik zou de blikken negeren en mijn ogen op mijn voeten richten. Maken dat ik wegkwam.
Maar ik was hier niet in Holland. Ik zat achterop de brommer, het landschap dat snel langs me heen glipte en achter me verdween en ik had het gevoel alsof even alles achter me bleef. Alleen dat momentje.
Ze waren open, sloten niet buiten, scholden niet (voor zover ik het opvatte, van de taal kon ik niets verstaan), ze lachten en hingen en iedereen mocht erbij. Het was mooi om te zien. Het was één van de grote dingen die me in die paar dagen echt is opgevallen. Wij Nederlanders leven in groepjes, in categorieën, rangen. Daar is het anders.
De dagen waren heerlijk kalm en relaxed. We stonden op, ontbeten, deden vooral aan het codewoord “geen haast en zorgen,”, maakten plannen voor de dag en voerden ze uit. We zagen het landschap, het landschap van de wijnboer, kochten twaalf flessen voor zo’n vijftien euro, ik verbaas me er nog steeds over, doken weer het stadje in, namen een terrasje, slenterden wat rond en kwamen terug bij het huis. Daar aten we, dronken ze wijn, gevolgd door koffie, TV aan (GTST, wellis waar), keken een filmpje, doken in bed en sliepen kort.
De wekker van Jordi ging om zes uur.
Op een zaterdag.
Hállo!
Ik heb er echt respect voor, zonder gezeur, als enige je bed uit, in alle vroegte.
We hebben gewandeld aan zee, er scheen die dag geen zon, maar toch klopten het plaatje, ook met mist en kou. Het gevoel wat je dan krijgt, wanneer je het heerlijke, warme huis weer bereikt, maakt het compleet.
Een Hollandse maaltijd; erwten, aardappelpuree en kaasschijven, water en wijn, TV aan, geroezemoes en vrolijk gelach. Daarna slapen en wakker worden. De laatste blik tot je door laten dringen; de berg voor je neus, het groene gras waarmee de berg begroeid is, de ochtendzon en de geur van iets wat ik niet precies kan duiden, daarna het vliegveld, terug de groene auto in.
Een afscheid aan een klein tafeltje, vier lege kopjes, twee gepakte tassen en mensen die weer moeten groeten ter vaarwel.
Een maand en dan zagen we elkaar weer.
Maar dan in Nederland.
Ik kan niet wachten om terug te gaan en te zien hoe het prachtige pand, wat nu nog bewoond is door een oude man van in de negentig, langzaam wordt opgeknapt tot een plek waar we nu alleen nog van kunnen dromen.
Bacio!,
Liza
en van ons: wist je dat:
- het heel gezellig was met Marten en Liza
- het de week daarvoor ook heel gezellig was met Ton
- en een hele leuke tijd hebben gehad met Maartje
- en het vorige week kei gezellig was met Susan en Sylvie
- het verslag van Sylvie binnenkort op deze site komt
- wij heel snel GROOT nieuws hebben !
- het vandaag de Internationale Dag voor Mensen met een Beperking is.
- en dat morgen de Prins Claus prijzen worden uitgereikt !
- ik geen idee heb wie de 61ste Wolfkamerloop van 25 oktober gewonnen heeft.
- en voor zojuist PSV gefeliciteerd met de overwinning op Sparta Praag